Autorzy zbioru, analitycy Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych,
badają czynniki wpływające na politykę energetyczną Rosji wobec Białorusi, Ukrainy i
państw basenu Morza Kaspijskiego oraz na kształtowanie się dwustronnych stosunków
energetycznych między tymi krajami. Oba zagadnienia będą w istotny sposób
oddziaływać na całokształt relacji międzypaństwowych w tym regionie w najbliższych
latach.
W Rosji panuje przekonanie, że potencjał surowcowy może być nie tylko motorem
rozwoju i modernizacji państwa, ale również ważnym narzędziem polityki zagranicznej,
zwłaszcza na obszarze postsowieckim. W tym regionie mamy do czynienia z bardzo złożoną
siecią interesów realizowanych przez różnego rodzaju podmioty. Pierwszy z nich to
państwa o dużym potencjale surowcowym, ale uzależnione od tranzytu przez rosyjskie
terytorium (Kazachstan, Turkmenistan, Uzbekistan). Druga grupa to państwa o korzystnym
potencjale tranzytowym, ale pozbawione surowców i uzależnione od dostaw z byłej
metropolii (Białoruś, Ukraina, Gruzja, Armenia). Rosja zajmuje w tej sieci pozycję
szczególną, bo dysponuje ogromnymi zasobami surowców, dobrze rozwiniętą
infrastrukturą przesyłową oraz silnymi przedsiębiorstwami energetycznymi. Utrwalając
i pogłębiając uzależnienie energetyczne tych krajów, Moskwa dąży do zwiększenia
politycznych i gospodarczych wpływów oraz zaspokojenia regionalnych ambicji
przywódczych.
186 stron, oprawa miękka