Mircea Eliade (1907-1986) napisał Sacrum a profanum w połowie lat 60. XX
wieku, w dojrzałym okresie swojej twórczości historyka religii.
Ta skromna objętościowo książka pozwala zapoznać się pokrótce z
głównymi ideami ogromnego dzieła Eliadego. Jest to wprowadzenie do historii religii,
które dla zwięzłości pomija kontekst kulturowo-historyczny.
W zamian licznymi przykładami ze wszystkich stron świata i ze wszystkich epok
ilustruje stworzoną przez Eliadego koncepcję religii i jej miejsca w ludzkim świecie.
Sacrum jest jego zdaniem pierwotne wobec świata świeckiego, a znane nam formy
codziennego życia mają religijny rodowód, np. dom i jego struktura czy sfera publiczna.
Przejaw świętości (hierofania) organizuje naszą codzienność, wyznacza
"centrum" i ukierunkowuje przestrzeń. Również czas ma hierofaniczny rodowód,
który przetrwał do dziś w rytuałach związanych na przykład z porami roku.
"Człowiek religijny" żyje w uświęconym świecie "otwarty na
bogów". Zdaniem Eliadego, ludzie byli w tym sensie religijni od niepamiętnych
czasów i pozostają tacy - często nieświadomie - do dziś. Jego wizję potwierdzałyby
najnowsze badania archeologiczne, które odkrywają formy życia religijnego w coraz
odleglejszej przeszłości.
268 stron, oprawa miękka