Opublikowana po raz pierwszy w 1947 roku a pisana w mrocznym okresie II
wojny ¶wiatowej Dialektyka o¶wiecenia jest byæ mo¿e pierwsz± prób± opisu stanu
¿ycia publicznego, w którym „my¶l staje siê nieuchronnie towarem a jêzyk jego
reklam±”.
To z niej czerpa³a wiêkszo¶æ postmodernistycznych demaskatorów
nowoczesnego rozumu (od Zygmunta Baumana po Michela Foucaulta i Jeana-François Lyotarda).
W zamieszczonych tu filozoficznych szkicach i notatkach znajdziemy bezkompromisow±
analizê niechcianych konsekwencji rozwoju nowoczesno¶ci i krytykê powstaj±cego w ten
sposób spo³eczeñstwa kultury masowej.
O¶wiecenie – rozumiane najszerzej jako postêp mysli – zawsze d±¿y³o do
tego, by uwolniæ cz³owieka od strachu i uczyniæ go panem. Lecz oto w pe³ni o¶wiecona
ziemia stoi pod znakiem triumfuj±cego nieszczê¶cia.
fragment ksi±¿ki
Max Horkheimer (1895–1973) – z wykszta³cenia psycholog i filozof,
jedna z najwa¿niejszych postaci i dyrektor frankfurckiego Institut für Sozialforschung.
W Polsce ukaza³y siê m.in. Krytyka rozumu instrumentalnego (2007) oraz Spo³eczna
funkcja filozofii. Wybór pism (1987).
Theodor W. Adorno (1903–1969) – filozof, socjolog i teoretyk
muzyki zwi±zany ze szko³± frakfurck± i teori±
krytyczn±. Po polsku ukaza³y siê m.in. Dialektyka negatywna (1986), Minima moralia
(1999).
320 stron, oprawa miêkka