Carl Schmitt (1888–1985), niemiecki filozof prawa i polityki, należy do
grupy dziewiętnasto- i dwudziestowiecznych intelektualistów tyleż inspirujących, co
kontrowersyjnych i trudnych do jednoznacznego zakwalifikowania, takich jak Nietzsche,
Weber, Simmel, Heidegger, Canetti czy Nozick.
Schmitt zaczynał jako dadaista, by po latach kariery teoretyka prawa w
republice weimarskiej i po epizodzie nazistowskim 1933–1936 stać się myślicielem,
który do dziś wywiera wpływ na światowe koncepcje polityczne.
Wypracował fundamentalną ideę polityczności, którą przeciwstawiał się
konstytucyjnemu i prawnemu formalizmowi.
Kto w państwie ma prawo zawiesić prawo i na jakiej podstawie?
Inaczej mówiąc, kto (co) jest suwerenem?
Tym pytaniem o prawomocność stanu wyjątkowego Schmitt eksponuje suwerena
głębszego niż formalnie ukonstytuowane państwo: jedność polityczną opartą na
nieustannych wyborach politycznych jednostek. Przed państwem jako konstytucyjno-prawną
formą istnieje państwo jako działający podmiot. Na koncepcję tego podmiotu, uważa
autor, wywarła wpływ tradycja teologiczna, skąd „teologia polityczna”.
O tych wszystkich kwestiach traktuje niniejszy wybór obejmujący kilka
podstawowych tekstów Schmitta z lat 1923–1932.
316 stron, B5, oprawa miękka