Ta rozprawa należy do głównych dzieł wczesno-średniego Martina
Heideggera (1889–1976), najwybitniejszego chyba niemieckiego filozofa XX wieku.
Ukazała się dwa lata (1929) po publikacji słynnego „Bycia i czasu”, ale stanowi
jakby „historyczne” wprowadzenie do niego.
Autor interpretuje Kanta inaczej niż ciągle jeszcze silny wtedy w Niemczech
neokantyzm. „Krytyka czystego rozumu” nie ma być teorią poznania ani teorią nauk
przyrodniczych – Heidegger odnajduje w tej transcendentalnej myśli prapoczątki
własnej „ontologii fundamentalnej”, którą wyłożył w „Byciu i czasie”. Czyni
to nie bez niejakiego „historycznego” gwałtu na tekście w imię odsłonięcia jego
„dziejowej” prawdy.
Chce wydobyć to, co, jak uważa, tkwi u Kanta niewypowiedziane:
problematyczność metafizyki jako takiej. W ten sposób uzyskujemy inne niż przyjęte
rozumienie takich podstawowych kwestii, jak transcendentalny podmiot, zjawisko,
naoczność, intelekt, rzecz sama w sobie. Dzieło Kanta nabiera dynamiki i wdaje się w
zmagania z samym sobą, by odpowiedzieć na zadane sobie pytanie „jak jest możliwa
metafizyka?”.
292 strony, Format: 12.2x19.5cm, oprawa miękka