Różowy język
Literatura i polityka kultury na początku wieku
W ciągu ostatnich dziesięciu lat zaszło w polskiej kulturze coś niezwykłego,
czego konsekwencje być może nie są zupełnie jasne. Dokonał się przełom. To,
co w kwestii homoseksualności do tej pory było trudne do wypowiedzenia, stało się
przedmiotem debat, niekiedy sensownych, często pełnych przemocy.
Samo straszne słowo „homoseksualizm” ze słowa tabu zamieniło się w
gadżet telewizyjnych programów śniadaniowych.
Różowy język to przykład literackiej krytyki zaangażowanej, bo pisząc o
homoseksualności i homofobii nie da się w dzisiejszej Polsce pozostać neutralnym.
Warkocki pokazuje, jak przełom w myśleniu o homoseksualności dokonał się w
najczulszym z możliwych barometrów – literaturze
Autor analizuje jednak nie tylko utwory literackie, film i teatr, ale również język
debaty publicznej.
Wskazuje, że autorytety broniące dzieci przed gejami realnie szkodzą dzieciom i
młodzieży w szkołach i jako takie mają symboliczną krew na rękach.
Książka łączy cechy, które połączyć niełatwo: jest
gorąca i precyzyjna, zaangażowana i spokojna (nawet, gdy padają mocne słowa), pisana
przez całą dekadę (z efektem in statu nascendi), koherentna w sensie zamysłu-spoiwa.
To książka lokalna i przez to wiarygodna. I jeszcze o jednej cesze nie mogę nie
wspomnieć. O ironii. O umiejętności wykorzystania języka homofobii przeciw niej samej
i jej świadomym użytkownikom.
Prof. UAM dr hab. Katarzyna Kuczyńska-Koschany
Z jednej strony Różowy język jest refleksją na temat dyskursywnego i
politycznego statusu mniejszości seksualnych, z drugiej zaś stanowi meta-komentarz do
używanych w tej materii - w szeroko pojętej polskiej sferze kulturowej - narzędzi
teoretycznych. [...] Płynny i wartki nurt tekstów emanuje eseistycznym jouissance,
któremu czytelnik chętnie się oddaje.
Prof. Joanna Niżyńska, Harvard University
352 strony, oprawa miękka