Brzemię odpowiedzialności: Blum, Camus, Aron i francuski wiek dwudziesty
Léon Blum był przywódcą Francuskiej Partii Socjalistycznej w
okresie międzywojennym. Dwukrotnie, w latach 1936 i 1938, był też premierem rządu
sformowanego przez Front Ludowy i najbardziej znaczącym politycznym przeciwnikiem rządu
w Vichy — za co uwięziono go, wytoczono mu proces i deportowano.
Raymond Aron w latach 20. ubiegłego wieku przyćmiewał intelektem
innych absolwentów Ecole Normale Supérieure (wśród nich Jeana-Paula Sartre’a) i był
najbardziej obiecującym młodym francuskim filozofem swego pokolenia.
Albert Camus, mimo swego skromnego „kolonialnego” pochodzenia i
prowincjonalnej edukacji, w powojennej Francji wybił się z niebytu na pozycję gwiazdy
politycznej, powszechnie rozpoznawany jako partner, kolega, i rywal intelektualny
Sartre’a i Simone de Beauvoir.
Oto trzej bohaterowie Brzemienia odpowiedzialności
Tony’ego Judta. Opowiadając ich skomplikowane historie, znakomity amerykański historyk
pokazuje, jak intelektualiści powinni uczestniczyć w życiu publicznym: bez oglądania
się na polityczną modę i bez zaślepienia ideologią. Pouczający i elokwentny esej o
intelektualnej odwadze w okresie — według określenia autora — intelektualnej
nieodpowiedzialności.
„New York Times”
240 stron, oprawa twarda