Postmodernistyczne inspiracje w psychoterapii
Książka Szymona Chrząstowskiego i Bogdana de Barbaro jest kompetentnym i świetnie
napisanym wprowadzeniem do nowych, postmodernistycznych podejść w psychoterapii. (...)
Publikacja z pewnością przyciągnie szerszy krąg odbiorców nie tylko
psychoterapeutów i osoby szkolące się w psychoterapii, lecz także badaczy i studentów
nauk społecznych oraz humanistycznych, intelektualistów zaciekawionych nowymi ujęciami,
zapewne też osoby nieprofesjonalnie zainteresowanie pomaganiem, np. pacjentów i ich
bliskich. (...)
Nie ma wątpliwości, ze Autorzy znają z doświadczenia to, o czym piszą, i potrafią
abstrakcyjne pojęcia teoretyczne przełożyć na przykłady konkretnych zjawisk i
sytuacji z życia (nie tylko z życia terapeuty). (...)
Nie bez znaczenia jest też to, że książkę napisano swobodnym, bogatym językiem,
pełnym metafor oddających nie tylko słownikowy sens, ale i ducha opisanych pojęć i
praktyk.
Fragmenty recenzji dr hab. Katarzyny Stemplewskiej-Żakowicz
Dr n. hum. Szymon Chrząstowski jest psychologiem, psychoterapeutą
adiunktem na Wydziale Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego. Szkolenie w zakresie terapii
rodzin odbył między innymi w TavistockClinic w Londynie. Czlonek Association for Family
Therapy and SystemicPractice.
Prof. dr hab. n. med. Bogdan de Barbaro jest psychiatrą,
psychoterapeutą, superwizorem psychoterapii Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego.
Kieruje Zakładem Terapii Rodzin Katedry Psychiatrii Collegium Medicum Uniwersytetu
Jagiellońskiego. Szkolenie w zakresie terapii rodzin odbył między innymi w University
of Rochester, NY. Członek Korespondent Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego.
Od autorów 7
TŁO – KORZENIE – WPŁYWY
Rozdział 1. Postmodernizm w (trudnych do zdefiniowania) czasach postmoderny
19
Rozdział 2. Nieco historii, czyli o tym, jak (niektórzy) terapeuci rodzinni
zostali postmodernistami 41
Rozdział 3. Konstrukcje, wieloobraz, niewiedzenie (oraz inne nieoczywiste idee),
czyli o postmodernizmie w psychoterapii 61
PRAKTYKA…
Rozdział 4. O wielowersyjności i optymalnej różnicy, czyli o tym, jak
prowadzić (nie tylko terapeutyczny) dialog 89
Rozdział 5. O terapii narracyjnej (a zwłaszcza o eksternalizacji), czyli o
rozmowach, które prowadzą ku poczuciu sprawstwa 117
Rozdział 6. Zmiana narracji, czyli o (różnych sposobach tworzenia) opowieści
alternatywnej 140
Rozdział 7. Zwrot ku przyszłości, czyli o tym, jak w krótkoterminowej terapii
poszukuje się cudu (i czasem się go odkrywa) 176
…I CO Z TEGO WYNIKA
Rozdział 8. Terapia prowadzona w duchu konstrukcjonizmu społecznego jest
etyczna, czyli o tym, że postmoderniści (wbrew pozorom) nie muszą być nihilistami
201
Rozdział 9. Teoria jest użyteczna (niekoniecznie „prawdziwa”) pod warunkiem,
że nie zasłania osoby 211
Rozdział 10. Postmodernizm może się przydać terapeutom (nie jako spójny
model, lecz) jako inspiracja świadoma swych ograniczeń 223
Zakończenie, którego autorzy (jako – w pewnym sensie – postmoderniści) nie powinni
w ogóle pisać 239
Bibliografia 241
252 strony, Format: 15.5x23.0cm, oprawa miękka