ARTUR GÓRSKI (1870-1959) – pisarz, publicysta, historyk, krytyk literacki.
Cykl jego artykułów opublikowanych w 1898 roku w krakowskim czasopiśmie „Życie” i
zatytułowanych „Młoda Polska” nadał nazwę całemu kierunkowi w naszej literaturze.
Górski rozpoczynał działalność publiczną jako marksista, zwolennik hasła
„sztuka dla sztuki” i przyjaciel Stanisława Przybyszewskiego. Później stał się
zwolennikiem chrześcijaństwa ponadkonfesyjnego i krytykiem „urzędowego Kościoła”.
Z czasem, pod wpływem myśli kardynała Johna H. Newmana i ojca Jacka Woronieckiego,
odnalazł się w Kościele katolickim. W latach międzywojennych wraz ze Stefanem
Kołaczkowskim redagował „Marchołta” – jedno z najważniejszych w ówczesnej
Polsce czasopism intelektualnych. Po II wojnie światowej współpracował z
„Tygodnikiem Warszawskim”, a po jego zlikwidowaniu przez władze, z „Tygodnikiem
Powszechnym”. Pośmiertnie ukazała się jego ostatnia książka, „Rzecz o nadziei”
(1962).
„KULTURA NARODU” to książka, która ukazuje się drukiem po raz pierwszy,
chociaż od śmierci autora minęło już pół wieku.
Praca opowiada o znaczeniu kultury w życiu społeczeństw, a zwłaszcza o tym, w jaki
sposób kultura polska przyczyniła się do przetrwania narodu pozbawionego własnej
państwowości. Mało kto wiedział, że przez lata Artur Górski pracował nad
książką, której nie było dotąd dane ujrzeć światła dziennego. Można uznać tę
pracę za swoisty ciąg dalszy jego dzieła „Ku czemu Polska szła”. Różnica między
obiema książkami polega głównie na tym, że pierwsza opowiada o dziejach Polski
suwerennej i o tym, w jaki sposób państwo polskie realizowało swe wartości w polityce,
natomiast druga w znacznej części dotyczy Polski zniewolonej zaborami, która swe
najważniejsze idee mogła realizować jedynie poprzez kulturę. W ten sposób powstała
„Kultura narodu” – rzecz o potędze kultury, która ma zdolność formowania
zbiorowej świadomości. Z przedmowy Grzegorza Górnego
428 stron, oprawa miękka