Zagadnienie
sprawozdawczości prasowej staje się coraz bardziej popularne, zarówno w środowisku
dziennikarzy, jak i prawników. Wiąże się to z szybkim rozwojem technicznym mediów
oraz wzrostem ich roli informacyjnej na całym świecie. Za pomocą prasy, radia,
telewizji i internetu rozpowszechnianie informacji o faktach i opiniach staje się
łatwiejsze, a środki masowego przekazu postrzegane są jako główne źródło
wiadomości o świecie. Nie dziwi więc fakt, że na sale rozpraw sądowych coraz
częściej wkraczają sprawozdawcy sądowi. Jednak sprawozdanie sądowe obejmuje swą
treścią nie tylko relację z toczącego się już procesu, ale niejednokrotnie staje
się impulsem do działania dla organów ścigania. Coraz częstsze są dziś przypadki
prowadzenia przez dziennikarzy własnych śledztw prasowych. W literaturze zaczęto nawet
używać terminu "dziennikarstwo śledcze" dla określenia tego zjawiska.
Nie budzi wątpliwości, że
najbardziej interesującym oraz wzbudzającym najwięcej emocji i sensacji tematem jest
fakt popełnienia przestępstwa. Sprawa karna zawsze stanowiła i stanowić będzie punkt
zainteresowania społeczeństwa i mediów. Popełnienie przestępstwa jest czynem
niebezpiecznym, godzącym w porządek publiczny i interes społeczny. Rolą prasy jest
informowanie o tych faktach. Jednakże ze względu na specyfikę sprawy karnej,
nieumiejętne relacjonowanie faktów i opinii może wyrządzić więcej szkód niż
korzyści. Z tego też powodu pewne aspekty działalności sprawozdawcy prasowego
uregulowane zostały przez prawo.
Sprawozdawczość prasowa,
szczególnie dotycząca problematyki karnej, wzbudza najwięcej kontrowersji i emocji. Z
jednej bowiem strony pełni rolę informacyjną wobec społeczeństwa, z drugiej strony
wkracza, i to niejednokrotnie brutalnie, w prywatną sferę życia jednostki. Pamiętać
także należy, że media interesuje tematyka niosąca ze sobą duży bagaż sensacji.
Dlatego też tak ważne jest określenie zasad regulujących kwestie sprawozdawczości
sądowej.
178 stron