Kluczowym elementem książki jest analiza systemowa w perspektywie długiego
terminu.
Włosi zmieniali swój system polityczny co najmniej trzykrotnie: bardzo
radykalnie w latach 1922 i 1946 oraz w całkiem odmiennej sytuacji po 1994 r.
Problem stabilności politycznej ujęty został zgodnie z tradycją Schumpetera, która
pozwala określić systemy polityczne XX wieku jako demokracje w takim stopniu, w jakim
decydenci życia zbiorowego wybierani są równych, uczciwych i okresowych wyborach.
Przeprowadzane reformy polityczne we Włoszech poddane zostały ocenie na podstawie
kryteriów ustrojowych (stabilność), wydajności (problem władzy), elastyczności
(problem gospodarczy) oraz sprawności (problem kultury). Autor stawia tezę, że
alternacja władzy sprowadza się do wielu funkcji, a prowizoryczność i tymczasowość
(precarieta) pozostają nadal główną bolączką Włoch i Włochów.
350 stron, oprawa miękka