|
FILMY DO ZJEDZENIA OBRAZY JEDZENIA W KINIE AMERYKAŃSKIM
DRZAŁ-SIEROCKA A. wydawnictwo: KATEDRA , rok wydania 2013, wydanie Icena netto: 52.50 Twoja cena 49,88 zł + 5% vat - dodaj do koszyka Filmy
do zjedzenia
Obrazy jedzenia w kinie
amerykańskim
Jeśli
wyobrazić sobie trójkąt, którego wierzchołki
wyznaczają pojęcia „Ameryka”,
„kino” i „jedzenie”, to
tematyka „Filmów do zjedzenia” wpisuje
się w pole owego trójkąta. Interesują mnie zatem filmowe
reprezentacje jedzenia jako integralna część amerykańskiej popkultury
– zarówno w jej kulinarnym, jak i medialnym
aspekcie. Innymi słowy, filmowe reprezentacje jedzenia pozwolą mi
przyjrzeć się amerykańskiej kulturze – zarówno
głównego nurtu, jak i kontrkulturze – jednocześnie
z dwóch perspektyw: kulinariów i kina.
Kino amerykańskie stanowi interesujący obszar badań nad filmowymi
reprezentacjami jedzenia z kilku powodów. Przede wszystkim
oferuje mnogość przykładów filmowych obrazów
jedzenia. Jak podkreślają Fabio Parasecoli i Laura Lindenfeld, w
Stanach Zjednoczonych nie powstały wprawdzie pierwsze produkcje,
które zaczęto określać mianem food film (jak duńska
„Uczta Bebette” [1987, reż. Gabriel Axel],
japońskie „Tampopo” [1985, reż.
Jûzô Itami], czy tajwańskie „Jedz, pij,
mężczyzno, kobieto” [1994, reż. Ang Lee]), ale to właśnie
amerykańska kinematografia w krótkim czasie stała się
czołowym wytwórcą tego typu filmów.
Nie oznacza to oczywiście, że wśród analizowanych w książce
przykładów nie ma filmów kanonicznych dla
zagadnienia filmowego jedzenia – za przynależne do kanonu
można uznać choćby „Dinner Rush” (2000, reż. Bob
Giraldi), „Julie i Julia” (2009, reż. Nora Ephron),
czy „Jiro śni o sushi” (2011, reż. David Gelb).
Jednak wyrwanie się z kręgu europejskich arcydzieł pozwoliło
„odkryć” znaczenie filmowych reprezentacji jedzenia
w produkcjach, które – choć uznawane za
amerykański kanon – zwykle nie są omawiane z perspektywy
obecnych w nich kulinariów, jak choćby „Obywatel
Kane” (1941, reż. Orson Welles),
„Chciwość” (1924, reż. Erich von Stroheim), kino
gangsterskie czy filmy Charlesa Chaplina.
Część analizowanych w książce fragmentów wraz z
krótkim opisem umieszczona jest na blogu:
filmydozjedzenia.blogspot.com .
Książka
Filmy do zjedzenia daje czytelnikowi radość z lektury i możliwość
poznania nader zajmujących i znaczących przestrzeni amerykańskiej
kultury. Pokazuje także, jak czytać kino przez kulturę i kulturę przez
kino.
prof.
Piotr Zwierzchowski
Szczególne
uznanie budzi panoramiczność ujęcia zaproponowanego przez Autorkę,
którą zajmuje perspektywa food films we wczesnym kinie
amerykańskim, klasycznych filmach Chaplina (gdzie niebagatelną rolę
odgrywa motyw głodu), obrazach gatunkowych (film gangsterski),
osobliwie żarłocznych konsumentach, jakimi są zombie, by tylko na tym
wyliczankę – niepełną – zakończyć. Siłą rzeczy
prezentowana monografia jest więc też po trosze historią kina
amerykańskiego opowiedzianą, chciałoby się rzec, od kuchni.
prof.
Mariusz Czubaj
418
stron, Format: 12.0x19.0cm, oprawa miękka
Aleksandra Drzał-Sierocka ‒ kulturoznawczyni. Adiunkt w Katedrze
Kulturoznawstwa Uniwersytetu SWPS, współkierownik
podyplomowych Food Studies (USWPS). Naukowo zajmuje się przede
wszystkim historią kina (także dokumentalnego) oraz
społeczno-kulturowymi kontekstami kulinariów. W rodzinnym
Olsztynie współtworzy Fundację Inicjatyw Filmowych TU SIĘ
MOVIE.
Po otrzymaniu zamówienia poinformujemy, czy wybrany tytuł polskojęzyczny lub
anglojęzyczny jest aktualnie na półce księgarni.
|