NIEDYREKTYWNOŚĆ I RELACJA TERAPIA OSÓB Z ZABURZENIAMI ZE SPEKTRUM AUTYZMU Księgarnia

Niedyrektywność i relacja

Terapia osób z zaburzeniami ze spektrum autyzmu

Niedyrektywność i relacja to bardzo wartościowa lektura dla wszystkich rodziców, terapeutów i nauczycieli, mających do czynienia z dziećmi z autyzmem. Niedyrektywność i relacja prezentuje mało znane w Polsce metody i terapie, pozwalające poszerzyć wachlarz działań, mających na celu poprawę życia tych dzieci. Jest to praca zbiorowa – w każdym rozdziale pokazana jest inna terapia czy metoda.

W budowaniu relacji społecznych i rozwijaniu komunikacji niezbędna jest różnorodność i spontaniczność, a do tego potrzebne jest doświadczanie wielu różnorodnych relacji z ludźmi. Taką sposobność osobom ze spektrum autyzmu daje praca metodami niedyrektywnymi, które są prawie nieznane w Polsce. Prace amerykańskiej terapeutki Virginii Mae Axline (Bokus, 1979) czy też model DIR/Floortime Stanleya I. Greenspana i Sereny Wieder (Olechnowicz H., Wiktorowicz R. 2012) rzadko znają nawet doświadczeni terapeuci autyzmu.

Niedyrektywność rozumiemy tu jako antonim dyrektywności, czyli dawania wskazówek, wytyczania postępowania, wskazywania. Mistrzem takiej pracy była Hanna Olechnowicz. Pisząc o niedyrektywności, oprócz postawy niekierowania zachowaniem dziecka, Olechnowicz kładła wyjątkowy nacisk na Niedyrektywnoscjakość podmiotowej relacji pomiędzy dzieckiem i terapeutą, relacji pełnej uważności, zaangażowania, intuicji i wielu kompetencji.

W pracach tej autorki odnajdujemy bezwarunkowy szacunek dla każdego dziecka, przekonanie, że wie ono najlepiej, co jest korzystne dla jego rozwoju.

Prezentowana książka jest próbą przedstawienia Czytelnikowi tych metod pracy z dzieckiem z autyzmem, które uznano za wartościowe ze względu na ich aspekt nie dyrektywności i budowania relacji. Niedyrektywność jako sposób pracy z dzieckiem często spotyka się z krytyką, szczególnie z powodu obdarzania dziecka dużym zakresem swobody. Celem tej publikacji jest więc przedstawienie koncepcji tego typu pracy z osobami z autyzmem.

Pierwszy rozdział to wywiad Marii Piszczek z Hanną Olechnowicz, dotyczący koncepcji pracy z osobami z autyzmem, opartej o dialog i więź.

Drugi rozdział – także pióra M. Piszczek – przybliża typologię Olgi Sergiejewnej Nikolskiej, według której nawiązywanie kontaktu i kształtowanie umiejętności współdziałania dzieci z autyzmem zależne jest od ich poziomu afektywnej regulacji.

Rozdział autorstwa Anny Prokopiak to opis propozycji radzenia sobie z trudnymi zachowaniami osób z autyzmem. Autorka zwraca uwagę na zapewnienie środowiska, które pobudza emocje pozytywne i pozwala współprzeżywać radość.

W kolejnym rozdziale Piotr Ozaist w swoim tekście prezentuje z kolei niedyrektywny model pracy z dzieckiem z autyzmem, zwany metodą 3i (intensywnie, indywidualnie, interaktywnie), stosunkowo mało znaną na terenie Polski.

Dalej, w następnym rozdziale, Beata Głodzik analizuje metodę Montessori jako jedną z metod niedyrektywnych w kontekście wykorzystania jej w pracy z osobami z autyzmem.

Rozdział Bernadetty Lis prezentuje znaczenie dotyku w rozwoju dziecka, w tym dziecka z autyzmem.

Dalej, rozdział Magdaleny Wójcik omawia diagnozę i terapię specyficznych trudności i zaburzeń sensorycznych dzieci z autyzmem. Według Autorki, nie ma jednej skutecznej metody w niwelowaniu trudności sensorycznych tych dzieci.

Kolejny rozdział autorstwa Izabelli Kucharczyk i Doroty Błażejczyk-Głowackiej, zamykający podstawowy blok tematyczny zbioru, opisuje metody percepcyjno-motoryczne w pracy z uczniem z autyzmem z głębszą niepełnosprawnością intelektualną. Tekst odwołuje się do metody Integracji Odruchów INPP Sally Goddard-Blythe, metody ortoptycznej, programu „Ruch dla uczenia się” (Move to Learn) – B. Pheloung, systemu percepcyjno‑motorycznego N. Kepharta oraz metody Handle® – J. Bluestone.

Dalsze dwa rozdziały opisują metody, których podstawowym założeniem jest co prawda warunkowanie instrumentalne, ale też w obu bardzo ważna jest relacja. Ów nacisk na relację oraz wykorzystanie metod w pracy z dziećmi autystycznymi przedstawiony został w tekstach Jolanty Kwasiborskiej-Dudek i Urszuli Srzednickiej. Rozdział Jolanty Kwasiborskiej-Dudek prezentuje model wczesnej interwencji dla dzieci od 12. miesiąca życia z zaburzeniami ze spektrum autyzmu, zwany modelem Denver. Model The Early Start Denver (ESDM) opiera się na pozytywnym wzmocnieniu zachowań i współdzieleniu zainteresowań dziecka przedmiotami i aktywnościami z życia codziennego. U. Srzednicka prezentuje z kolei metodę wideotreningu komunikacji w pracy z rodzicami dziecka z autyzmem. Jest to metoda, której celem jest poprawa relacji między dzieckiem a rodzicem, uczy ona interakcji z elementami komunikacji podstawowej.

140 stron, oprawa miękka

Po otrzymaniu zamówienia poinformujemy,
czy wybrany tytuł polskojęzyczny lub anglojęzyczny jest aktualnie na półce księgarni.