MEDYTACJE KARTEZJAŃSKIE HUSSERL E. Księgarnia

Medytacje kartezjańskie

Zaczątkiem Medytacji kartezjańskich były dwa odczyty wygłoszone przez Husserla na paryskiej Sorbonie w lutym 1929 roku; ich tekst - przeredagowany i znacznie rozwinięty przez autora - został opublikowany we francuskim przekładzie E. Levinasa i G. Peiffer już dwa lata później.

Zwracając się do czytelnika obcojęzycznego, Husserl nie mógł zakładać u niego dogłębnej znajomości swoich wcześniejszych prac, co postawiło go przed koniecznością syntetycznej prezentacji najważniejszych zagadnień fenomenologii - tak jak je widział na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych.

Jeśli dodać do tego stosunkowo niewielką objętość książki, trudno nie zgodzić się z twierdzeniem, że jak żadne inne dzieło Husserla zasługuje ona na swój podtytuł - Wprowadzenie do fenomenologii.

Słowo wstępne (Andrzej Wajs)
Od tłumacza
Wstęp

§ 1 Medytacje Kartezjusza jako wzór filozoficznej autorefleksji [Selbstbesinnung]; § 2 Konieczność radykalnego ponowienia punktu wyjścia filozofii

Medytacja pierwsza
Droga do transcendentalnego ego
§ 3 Przewrót kartezjański i przewodnia idea teleologiczna [Zweckidee] absolutnego ugruntowania nauki; § 4 Odsłonięcie sensu teleologicznego [Zwecksinnes] nauki poprzez wżycie się w nią [Einleben in sie] jako w noematyczny fenomen; § 5 Oczywistość a idea autentycznej nauki; § 6 Zróżnicowania [Differenzierungen] oczywistości. Filozofi czny postulat apodyktycznej i w sobie pierwszej oczywistości; § 7 Nieapodyktyczna oczywistość istnienia świata; wciągnięcie jej w zasięg przewrotu kartezjańskiego; § 8 „Ego cogito” jako transcendentalna subiektywność; § 9 Zasięg apodyktycznej oczywistości [twierdzenia] „Ja jestem”; § 10 Dygresja. Kartezjańskie uchybienie w sprawie zwrotu transcendentalnego;§ 11 Ja psychologiczne a Ja transcendentalne. Transcendencja świata

Medytacja druga
Odsłonięcie uniwersalnych struktur pola transcendentalnego doświadczenia

§ 12 Idea transcendentalnego ugruntowania poznania; § 13 Konieczność tymczasowego wyłączenia zagadnień zasięgu poznania transcendentalnego; § 14 Strumień „cogitationes”. „Cogito” i „cogitatum”; § 15 Naturalna a transcendentalna refleksja; § 16 Dygresja. „Ego cogito” jako konieczny punkt wyjścia zarówno transcendentalnej, jak i „czysto psychologicznej” refleksji; § 17 Dwustronność badań nad świadomością jako następstwo problematyki korelacji. Kierunki opisu. Synteza jako praforma [Urform] świadomości; § 18 Identyfikacja jako forma podstawowa syntezy. Wszechobejmująca synteza czasu transcendentalnego; § 19 Aktualność i potencjalność życia intencjonalnego; § 20 Odrębność analizy intencjonalnej; § 21 Przedmiot intencjonalny jako „transcendentalna nić przewodnia” [„transzendentaler Leitfaden”]; § 22 Idea powszechnej jedności wszystkich przedmiotów i zadanie jej konstytutywnego wyjaśnienia

Medytacja trzecia
Problematyka konstytucji. Prawda i rzeczywistość

§ 23 Uściślenie pojęcia konstytucji transcendentalnej przez wprowadzenie haseł „rozum” [„Vernunft”] i „nierozum” [„Unvernunft”]; § 24 Oczywistość jako samoprezentacja. Jej zmodyfikowane pochodne [Abwandlungen]; § 25 Rzeczywistość i „quasi”-rzeczywistość; § 26 Rzeczywistość jako korelat oczywistego potwierdzenia; § 27 Funkcjonowanie habitualnej i potencjalnej oczywistości w konstytucji sensu „przedmiot istniejący”; § 28 Domniemana [Präsumptive] oczywistość doświadczenia świata. Świat jako idea-korelat [idei] doskonałej oczywistości doświadczenia zewnętrznego [Erfahrungsevidenz];§ 29 Dziedziny materialne i formalnoontologiczne jako wskaźniki [Indices] transcendentalnych systemów oczywistości

Medytacja czwarta
Rozwinięcie problemów konstytucji samego transcendentalnego ego

§ 30 Transcendentalne ego nieodłączne od swych przeżyć; § 31 Ja jako identyczny biegun przeżyć; § 32 Ja jako substrat określeń habitualnych [Habitualitäten]; § 33 Ja w pełni swej konkretności [Konkretion] jako monada a zagadnienie jego autokonstytucji; § 34 Wypracowanie zasadniczego kształtu metody fenomenologicznej. Transcendentalna analiza jako analiza ejdetyczna;§ 35 Wypad w kierunku ejdetycznej psychologii wnętrza; § 36 Transcendentalne ego jako uniwersum możliwych form przeżyć. Podlegające prawu istoty normowanie komponowania się przeżyć [Kompossibilität der Erlebnisse] w stosunkach współistnienia i następstwa; § 37 Czas jako uniwersalna forma wszelkiej egologicznej genezy; § 38 Aktywna i pasywna geneza; § 39 Asocjacja jako podstawowa zasada genezy pasywnej; § 40 Przejście do zagadnienia idealizmu transcendentalnego; § 41 Autentyczne fenomenologiczne wydobywanie na jaw własnego „ego cogito” [Selbstauslegung des „ego cogito”] jako „transcendentalny idealizm”

Medytacja piąta
Odsłonięcie sfery transcendentalnego istnienia jako monadologicznej intersubiektywności

§ 42 Przedstawienie problemu doświadczania obcych podmiotów [Fremderfahrung] jako odpowiedź na zarzut solipsyzmu; § 43 Noematyczno-ontyczny sposób dania Innego jako transcendentalna nić przewodnia konstytutywnej teorii doświadczania obcych podmiotów; § 44 Redukcja doświadczenia transcendentalnego do sfery tego, co własne [Eigenheitssphäre]; § 45 Ego transcendentalne a zredukowany do tego, co moje własne, rezultat apercepcji mnie samego [eigenheitlich reduzierte Selbstapperzeption]: psychofi zycznie złożony człowiek; § 46 To, co własne, jako sfera aktualności i potencjalności strumienia przeżyć; § 47 Do pełni monadycznej konkretności tego, co własne, należy również przedmiot intencjonalny. Transcendencja immanentna i świat pochodzenia [primordinale Welt]; § 48 Transcendencja świata obiektywnego jako transcendencja wyższego szczebla, w przeciwieństwie do transcendencji pierwotnego pochodzenia; § 49 Nakreślenie toku operacji intencjonalnego wydobywania sensu doświadczania tego, co obce; § 50 Pośredni charakter zawartej w doświadczaniu obcych podmiotów intencjonalności jako charakter „współ-prezentowania” [„Appräsentation”],jako charakter apercepcji analogicznej; § 51 „Łączenie w pary” [„Paarung”] jako asocjacyjnie konstytuujący składnik doświadczania obcych podmiotów; § 52 Współ-prezentowanie jako specyficzny rodzaj doświadczenia, posiadający swój własny styl potwierdzania; § 53 Potencjalne momenty sfery pierwotnego pochodzenia i konstytutywna funkcja, jaką spełniają one w aktach apercepcji Innego; § 54 Eksplikacja sensu aktów współ-prezentowania, w których doświadczam obcych podmiotów; § 55 Uwspólnocenie [Vergemeinschaftung] monad i pierwsza forma tego, co obiektywne: przyroda intersubiektywna; § 56 Konstytucja wyższych szczebli wspólnoty intermonadologicznej; § 57 Wyjaśnienie zjawiska równoległości zachodzącej pomiędzy procedurą wydobywania na jaw tego, co wewnątrzpsychiczne, a analogiczną procedurą zastosowaną na gruncie egologiczno-transcendentalnym; § 58 Uczłonowanie pola zagadnień intencjonalnej analityki wyższych wspólnot intersubiektywnych. Ja i świat otaczający; § 59 Eksplikacja ontologiczna i jej miejsce w całokształcie transcendentalnej fenomenologii konstytucji; § 60 Metafizyczne rezultaty naszej procedury wydobywania na jaw zasobów dostarczanych przez akty doświadczania obcych podmiotów; § 61 Tradycyjna problematyka „źródła psychologicznego” i jej fenomenologiczne objaśnienie; § 62 Ogólny rzut oka na charakter operacji intencjonalnego wydobywania zasobów doświadczania obcych podmiotów

Zakończenie

§ 63 Zadanie krytyki transcendentalnego doświadczenia i poznania transcendentalnego; § 64 Słowo końcowe

296 stron, Format: 12.5x19.5cm, oprawa miękka

Po otrzymaniu zamówienia poinformujemy,
czy wybrany tytuł polskojęzyczny lub anglojęzyczny jest aktualnie na półce księgarni.