Pełnia architektury
Zbiór esejów wybitnego architekta, jednego z współtwórców modernizmu,
założyciela Bauhausu.
W przystępnych, eleganckich i pełnych pasji tekstach autor skupia się na
najważniejszych dla niego zagadnieniach:
jaka jest rola architekta we współczesnym świecie?
W jaki sposób rozwijać się jako projektant?
Co powinno być ambicją młodych twórców?
Czym był Bauhaus?
Napisana w rozkwicie ery przemysłowej książka jest zaskakująco aktualna w
początkach ery cyfrowej, zwłaszcza w naszym kraju. Gropius podkreśla wagę
wszechstronnego wykształcenia oraz praktyki, zachęca do odejścia od sterylnego świata
architektonicznych pracowni, postuluje rozwój urbanistyki, który mógłby zawstydzić
współczesnych architektów oraz decydentów.
Nowoczesność Gropiusa jest mądra, wrażliwa, demokratyczna w najszlachetniejszym
znaczeniu tego słowa: książka zrywa z technokratyczną wizją modernizmu, pokazując
jego humanistyczne i wrażliwe oblicze.
Pełnia architektury to książka, z której największy pożytek będą mieli młodzi
architekci (i humaniści w ogóle – do jej zrozumienia niepotrzebna jest specjalistyczna
wiedza): udowadnia, że nawet w skomercjalizowanym świecie warto pozostać idealistą;
podpowiada, w jaki sposób wykorzystać zapał i wiarę we wspólne dobro w codziennej
pracy. Pozycja obowiązkowa dla wszystkich, którzy wątpią, że to możliwe.
Walter Gropius urodził się w Berlinie w 1883 roku. Jeden z
najwybitniejszych architektów XX wieku. Założyciel i współtwórca koncepcji
programowej Bauhausu. Studiował architekturę w Monachium i Berlinie. Nieliczne z
najwcześniej przez niego zaprojektowanych budynków nadal istnieją, m.in.
spichlerz w Jankowie oraz willa w Drawsku Pomorskim. Najistotniejszy wpływ na jego
rozwój miała rozpoczęta w 1907 roku praktyka w pracowni architektonicznej Petera
Behrensa, gdzie prócz niego pracowali m.in Le Corbusier oraz Ludwig Mies van der Rohe.
Jeszcze przed I Wojną Światową zaprojektował (wraz z Adolfem Meyerem) dwa ikoniczne
budynki wczesnego okresu modernizmu: fabrykę Faguswerk (1911) oraz budynek
administracyjny wystawy Werkbundu (1914).
W 1919 zorganizował w Weimarze uczelnię artystyczną nowego typu, Bauhaus, w której
największy nacisk kładziono na wszechstronną i interdyscyplinarną metodę kształcenia
przyszłych projektantów. Gropius podkreślał demokratyczny charakter tej profesji:
Bauhaus pod jego przewodnictwem (1919–1928) stał się najważniejszą na świecie
uczelnią, w której wypracowy-wano nowoczesne metody projektowania; jego działalność
do dziś wywiera wpływ na kolejne pokolenia architektów. W 1934 roku Gropius opuścił
Niemcy, na stałe osiadł w USA w roku 1937, gdzie aż do emerytury w 1952 wykładał na
Uniwersytecie Harvarda. Zmarł w 1969 roku w Bostonie.
256 stron, Format: 13.5x20.3cm, oprawa miękka