Jeden z najbardziej inspirujących filozofię drugiej połowy XX wieku,
rumuńsko-francuski myśliciel Emil Cioran (1911-1995), uchodził za pesymistę,
nihilistę i bluźniercę (Kościół katolicki umieścił go na indeksie).
W latach sześćdziesiątych jego pisma zaczęły zyskiwać światową
sławę. Upadek w czas (1964) należy do najbardziej znanych utworów Ciorana z tego
okresu.
Podobnie jak w późniejszych książkach, ale nie tak prześmiewczo czy nawet
satyrycznie, autor rozważa "katastrofę narodzin", upadek z wieczności w czas,
historię. Jest to właśnie "upadek" - upadek ze świata "bezrefleksyjnej,
niepodzielnej szczęśliwości". Odpowiada za niego świadomość, która pozbawia
człowieka "świętości" istoty nietkniętej refleksją, barbarzyńskiej,
roślinnej, ale wolnej od sceptycyzmu. Myślenie Ciorana - neurotyczne, prowokacyjne,
stawiające na głowie dogmaty humanizmu - choć "egzystencjalne", dalekie jest
od heroizmu rozpaczy i absurdu tradycyjnego egzystencjalizmu. Jest zarazem pełne życia,
nawet jeśli jest to życie udręczonego sobą samotnika z paryskiej mansardy.
184 strony, oprawa miękka