Formy istnienia
Heidegger według Arystotelesa
Zacznijmy od prostego ćwiczenia. Patrzę w lustro. Widzę w nim własną twarz, która
staje przede mną jako substancja wyposażona w różne atrybuty. Mogę dotknąć nosa i
złapać się za ucho. Twarz jest czymś namacalnie uchwytnym, das Vorhandene,
powiedziałby Heidegger. W podobny sposób zjawia się przede mną także inny człowiek
– który wchodzi właśnie do pokoju. On również (uczy filozofia zdrowego rozsądku)
jest przedmiotem, rzeczą myślącą, poruszającym się ciałem, bytem substancjalnym.
Nieadekwatność tej kategoryzacji stanie się oczywista, kiedy przełożymy pojęcia
istnienia na obrazy czasu, a następnie spróbujemy zdać sprawę z pierwotnego
doświadczenia naszej tu obecności.
Wawrzyniec Rymkiewicz (1971), redaktor naczelny kwartalnika „Kronos”.
Wprowadzenie
Studium pierwsze Istnienie jako obecność
I. Zjawisko
II. Substancja jako podmiot (definicja Kartezjańska)
III. Narzędzia
IV. Przebywanie
V. Struktura przebywania
VI. Podmiot
VII. Świat. Wspólnota istnienia
Studium drugie Czas przeciwko istnieniu
I. Inny początek
II. Czas jako obiekt paradoksalny
III. Ruch i czas (Arystoteles przeciwko Platonowi)
IV. Kontinuum
V. Problem Arystotelejski
VI. Codzienność (Heidegger przeciwko Arystotelesowi)
Studium trzecie Istnienie jako czas
I. Przytomność
II. Figury czasu
III. Obiektywizacja
IV. Doczesność
V. Kontinuum
VI. Podmiot jako forma czasu
VII. Świat. Wspólnota czasu
VIII. Miejsce i czas. Przestrzenność przebywania
Studium czwarte Dzieło bez finału
I. Odwrócenie platonizmu
II. Kres czasu
III. Wyobraźnia (Kant według Hei deggera)
IV. Skończoność (Heidegger według Kanta)
V. Nicość
VI. Ruchomość absolutna
VII. Problem Heideggerowski: od istnienia do bycia
Bibliografia
Indeks osób
354 strony, Format: 13.5x20.5cm, oprawa miękka