Film noir i kino braci Coen
Czym jest kino noir?
Jakie relacje zachodzą między kinem noir a neo-noir?
W jaki sposób bracia Coen czerpią z tradycji klasycznego filmu noir?
Czy ich filmy jedynie „pasożytują” na historii kina, czy jednak stanowią coś
więcej niż tylko próbę reanimacji nobliwego przodka?
Czytelnik otrzymuje do rąk pierwszą polską monografię, w której tak gruntownie
podejmuje się tematykę filmu noir i próbę doprecyzowania tego pojęcia. Zarówno w części
pierwszej, dotyczącej rozważań teoretycznych na temat kina noir i neo-noir, jak i w
drugiej, na którą składają się interpretacje wybranych filmów braci Coen (Śmiertelnie
proste; Ścieżka strachu; Fargo; Człowiek, którego nie było), autorka stara się
wypracować własne stanowisko.
W moim przekonaniu na szczególne podkreślenie i docenienie zasługuje teza autorki, w
myśl której noir (w jej rozumieniu) nie mógł w okresie klasycznym, jako nurt
historyczny w kinie amerykańskim lat czterdziestych, zrealizować w pełni swojego
potencjału z racji ograniczeń narzuconych przez producentów, cenzurę i autocenzurę,
limitujące to, co w kinie uznawano za dozwolone i eliminujące to, co zakazane. Tym samym
późniejsze nawiązania do noir były nie tylko sui generis kontynuacjami tego, co
zostało już zrealizowane i utrwaliło się w powszechnej świadomości jako noir
właśnie, lecz także twórczym rozwijaniem niewykorzystanego potencjału. W tym duchu dr
Kamila Żyto interpretuje fenomen twórczości Ethana i Joela Coenów.
Z recenzji prof. dr hab. Alicji Helman
346 stron, Format: 16.8x23.9, oprawa miękka