Kategoria duchowości i jej wybrane parafrazy w pedagogice
Jest to książka o „dziwnej obecności” kategorii duchowości w pedagogice. Z
jednej strony jest ona niemal wstydliwie – być może ze względu na nienaukowe
pochodzenie – zasłaniana i wciąż nazywana inaczej, z drugiej – pomimo licznych
przebrań i przemianowań – z uporem, pod wciąż nowymi postaciami, do pedagogicznego
języka powraca. Marta Znaniecka stawia w ten sposób istotne pytanie
Wstęp
Rozdział I
Interdyscyplinarna charakterystyka duchowości
1. O duchowości etymologicznie
2. O duchowości filozoficznie
2.1. Duchowość – praktyka duszy
2.2. Duchowość – kategoria graniczna
2.3. Duchowość – element integrujący
3. O duchowości kulturowo
3.1. Duchowość – fakt społeczny
3.2. Duchowość – doświadczanie organicznych więzi wspólnotowych
3.3. Duchowość – fenomen uniwersalny
4. O duchowości psychologicznie
4.1. Duchowość – psychiczne życie jednostki
4.2. Duchowość – w czy obok religii?
4.3. Duchowość – przedmiot naukowego badania
5. Podsumowanie
Rozdział II
Duchowość jako tajemnica człowieka i kultury
1. Duchowość jako moralność
1.1. Religia naturalna – Jean-Jacques Rousseau
1.2. Miłujące serce – Johann H. Pestalozzi
1.3. Charakter moralny – Johann F. Herbart
1.4. Szlachetny pożytek i pożyteczna szlachetność – Bronisław F. Trentowski
1.5. Miłowanie dusz ludzkich – Jan W. Dawid
2. Duchowość jako kultura
Rozdział III
Duchowość jako praktyka
1. Samowychowanie i bycie we wspólnocie
1.1. Sztuka duchowego poznania – Rudolf Steiner
1.2. Duchowość jako życie – szkoły eksperymentalne
1.3. Praktyka miłości – Janusz Korczak
1.4. Podsumowanie 7
2. Duchowość jako przygotowanie do zmiany społecznej
2.1. Duchowość jako praktyka miłości w dialogu – Paulo Freire
2.2. Duchowość jako zaangażowane działanie zintegrowanego podmiotu – Peter McLaren
2.3. Duchowość jako praktyka współczucia i rozwijanie wyobraźni – Martha Nussbaum
3. Duchowość jako praktyka integrowania jednostki i wspólnoty
3.1. Praktyki kontemplatywne
3.2. Pedagogika kontemplatywna
3.3. Podsumowanie
Rozdział IV
Mapa duchowości
1. Wspólny trzon duchowości w różnych koncepcjach pedagogicznych
1.1. Poznanie siebie
1.2. Miłość
1.3. Konwersja społeczna
1.4. Doświadczenie wspólnotowości
2. Wymiary zróżnicowania kategorii duchowości w różnych koncepcjach pedagogicznych
2.1. Duchowość jako tajemnica vs duchowość jako praktyka
2.2. Duchowość ekstrawertyczna vs duchowość introwertyczna
2.3. Duchowość elitarna vs duchowość egalitarna
2.4. Duchowość jako pochodna natury vs duchowość jako pochodna kultury
2.5. Duchowość jako moralna doskonałość vs duchowość jako samopoznanie
2.6. Duchowość socjalizująca vs duchowość emancypująca
2.7. Duchowość „naznaczająca” vs „rozpuszczona”
2.8. Nowoczesna duchowość vs ponowoczesna duchowość
2.9. Duchowość topiczna vs duchowość oderwana od miejsca
2.10. „Egiptomania” vs karnawał zwyczajności
3. Duchowość (nie)usuwalna i (nie)obecna w pedagogice
3.1. Lęk przed emancypacyjną siłą duchowości
3.2. Percepcja duchowości jako egocentrycznego wycofania się w siebie
3.3. Odejście od rozumienia duchowości jako etycznego przygotowania w procesie
docierania do wiedzy
3.4. Powielanie stereotypu duchowości jako „daru łaski”
3.5. Niezadawanie sobie pytania „jak”
3.6. Lęk przed profanowaniem duchowości
3.7. Neoliberalna logika edukacji
3.8. Sceptycyzm i cynizm
4. Po co nam duchowość w edukacji?
4.1. Działanie na rzecz inkluzywności i egalitaryzmu
4.2. Radzenie sobie z niejednoznacznością świata
4.3. Budowanie pękniętej tożsamości
4.4. Towarzyszenie w duchowym rozwoju
Bibliografia
224 strony, Format: 16.9x23.9, oprawa miękka
